Na Hans Seuntjes had vooral Jan Willems grote invloed op mijn muzikale ontwikkeling. Jan had een 12-snarige EKO en speelde en zong folksongs. Bob Dylan, Amerikaanse traditionals, Pete Seeger en John Denver. Hij vroeg ik of samen met hem een duo wilde vormen. Graag !!
We repeteerden gewoon thuis, meestal bij ons, dan hoefde ik niet alles mee te sjouwen. Jan nam alleen zijn gitaar mee en mondharmonica. In het begin bonkte ik alleen de grondnoten van de akkoorden mee. Dat waren er vaak maar drie of vier, dus ik kreeg daar snel handigheid in. Op mijn bas zaten nog steeds dezelfde dikke, zwarte kunststofsnaren en alles op de versterker stond op ‘laag’. Ik zorgde dus voor een behoorlijk simpel, hoogpolig muzikaal tapijt onder de liedjes. Achteraf gezien wel een bijzondere samenstelling voor een ‘band’: 12-snarige gitaar en bas.
We noemden ons ‘Cattle’. Het zou eerst ‘Milwaukee’ zijn, maar dat kregen we zelf niet eens uit onze bek. Cattle (vertaald: ‘vee’) refereerde aan cowboys en Johnny Cash-achtige muziek. We hebben een aantal keren opgetreden in de jeugdsoos (o.a. ’t Karrewiel’) en op (school)feestjes. Jan heeft me veel geleerd. Hij deed loopjes voor van het ene akkoord naar het andere, leerde me een blues schema te bassen en heel belangrijk: hij leerde me ook gitaarspelen.
We hebben denk ik een jaar of anderhalf samengespeeld en toen ging Jan zijns weeg. Zijn zus had een vriend die in een folk band banjo en mandoline speelde en volgens mij ging Jan daarin meedoen. We gingen niet vervelend uit elkaar, zo loopt het gewoon. Hij was al veel beter dan ik en leerde snel. Hij speelde ook piano en was muzikaal veel beter onderlegd dan ik.
Van in je eentje bassen word je niet echt vrolijk, dus kocht ik een Spaanse gitaar. Mijn vriend had er al een: een Yamaha G 50A. Heel veel waar voor heel weinig geld, toen al. Ik kocht een Suzuki, ook leuk. Van beide merken reden er trouwens ook brommers door Veghel. In het begin speelde ik de liedjes die ik al begeleid had op bas. Daarnaast luisterden we veel naar Boudewijn de Groot. Zijn muziek en teksten spraken mij aan en ik begon zijn liedjes proberen te spelen. Eentje kende ik er al: ‘Er komen andere tijden’, want we speelden ook ‘The times they are a changing’ van Bob Dylan. Daarmee ging mijn muzikale pad een heel andere richting op.
Jan Willems is in 2024 helaas overleden. We zijn elkaar destijds uit het oog verloren en ik heb hem nooit kunnen vertellen hoeveel hij betekende voor mijn muzikale ontwikkeling. Met hem ervaarde ik voor het eerst het gevoel dat je hebt als je samen muziek maakt. Een mooier cadeau kunnen mensen elkaar niet geven. Bedankt Jan.
コメント